Aangezien Ed een trainingsschema volgt, moesten we 70 km in een redelijk tempo (gem rond de 25) afleggen. Dit is ons niet gelukt, uiteindelijk werd het toch weer gejakker, en de 68 km werden in bijna 29 in het uur weggeduwd.
Ik voelde mij sterk, en meldde de achterblijvende collegae nog dat ik Ed "helemaal gek" zou rijden. Na anderhalf uur en circa 45 km moest ik echter toegeven dat de sterke benen over gegaan waren in papbenen. Achter Ed's veel te smalle torso hangen was mijn deel... Er stond meer wind dan we gehoopt hadden, ik schat windkracht 5. Terwijl Ed tegen de wind in stoempte, probeerde ik zijn wiel te houden. Dit lukte gelukkig wonderwel. Bij de Zuidbuurt aangekomen werd de tegenwind een zijwind, zelfs een tikje in de rug, waardoor het tempo weer omhoog ging. Nog immer in Ed's wiel hangend werd het tempo langs de A20 opgevoerd tot tegen de 40 in het uur.
Op de Herenlaan deelde ik nog een compliment uit aan mijn fietsvriend; "Fantastich gereden!" Ik was echt jaloers op zijn uithoudingsvermogen. Zelf heb ik nog te weinig inhoud voor 50+ tochtjes in gestrekte draf. Enfin, nog immer op de Herenlaan ging het tempo hoger en hoger, nu naast elkaar rijdend. In de uiteindelijke sprint kon ik de uitgewoonde Ed verslaan. Max snelheid 53 in het uur. Tevens mijn snelste tijd op het vlakke in 2005. Na het douchen viel zelfs het aankleden mij zwaar....
Ed's kant van dit avontuur? Kijk eens op http://markenedopderacefiets.blogspot.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten