Lul

Na een avondje ouwenelen met vrind John, stapte ik rond 11u30 op de Tirreno om vanuit Soest naar Maassluis te fietsen. Nu bleek de GPS houder te ontbreken (O ja, zit op de Giant..) en een van de pads van het ligstuur zit los. Dit laatste is, na wat gerommel in John's gereedschapskist, snel verholpen.
Met een lekker zonnetje, maar wel lage temperatuur, vertrek ik richting Zeist. De route kan ik nog aardig uit het hoofd reproduceren, maar bij Houten moet ik de GPS raadplegen. Dit mag niet baten. Ik kan de route aan de andere kant van de snelweg ruiken, maar kan er niet bijkomen. Na een uur rondrijden in Houten kom ik op de driesprong waar ik Houten inreed.....
Ik besluit nu de andere kant op te fietsen, met een beter resultaat! Met reeds 50 km in de benen ga ik verder. Het stuur van de Tirreno zit eigenlijk te ver naar voren, en de rugpijn die ik ook vorig jaar op dit fietsje ervaarde, komt weer naar boven. Ik kan niet lekker op de fiets zitten en moet me steeds rekken en strekken. Aangekomen bij de Lek blijkt het voorspelde windje van rechts gewoon een vette wind tegen. Ik kan totaal geen snelheid maken en heb het ronduit slecht naar mijn zin. Als na 4 uur fietsen en 80 km ook nog de winterse buien losbarsten ga ik compleet stuk. Nat en koud als een zwerfhond duik ik een bushokje in, en bel na lang dubben mijn mental coach Lilian op. Zij besluit, oh wat is ze toch een engel, mij op te komen halen.
We spreken af bij Krimpen a/d Lek. Aldaar aangekomen staat het tellertje op 94, 5 en is de geestelijke accu echt leeg. Na twee bakken hete koffie in een, door Chinezen gerunde, snackbar lijkt de moraal terug te keren. Buiten is het nu donker geworden en het regent er lustig op los.
Lilian en de mannen arriveren, en de Tirreno wordt achter de Nissan gesjort.
Op de terugweg kijk ik door het natte autoraampje naar buiten en voel mij een lul... Gelukkig is Ed er niet bij. Dit is niet mijn fietsweekeinde.... Depressief zet ik mij aan mijn weblog