woensdag, september 28, 2005

Afschroefbare benen


Zou wel makkelijk zijn, ff een paar goede benen onderbinden. Vanmiddag was het weer niks tegen het windje (laat dat je maar weg...) in. Het heen en weer fietsen naar Den Haag zit er op. In totaal 137 km in 23.7 per uur. Terug in Maassluis wipte ik bij Cees Boer aan waar mij graties (goede service mannen!) een nieuw RVS boutje voor mijn ligstuur door Edwin werd aangereikt. Nu hopen dat de benen weer goed zijn voor as zondag tijdens de traditionele koppelkoers.

De Baksteen

dinsdag, september 27, 2005

Benen noch Moraal


Vanochtend ging het hard voor de wind, en ik was snel in Den Haag. In de middag ging het een stuk minder, eerst probeerde ik een snellere weg uit Den Haag te vinden. Niet dus...
Vervolgens moest ik tegen een vette wind in trappen. De benen voelde moe aan, en ik had er niet veel zin in. Dat belooft nog wat voor as zondag in de koppelkoers.... In Maassluis reed ik plots naast neef Richard, die een schalkse opmerking over mijn ontbrekende ligstuurpad maakte. Vervolgens vertrouwde hij mij toe dat hij een geschikt boutje voor het ligstuur had. Dat wordt morgen ophalen!
De 45 km werden in een onbekend laag gemiddelde afgelegd :-)

maandag, september 26, 2005

Eerste punt


Vanavond speel ik mijn eerste partij voor de huishoudelijke competitie. Ik mag aantreden tegen een nieuw lid, Tamme Dijkstra. Snel blijkt dat Tamme de opening niet beheerst. Dit wil echter niet zeggen dat hij niet kan schaken. Ik besluit de partij rustig op te zetten, en langzaam maar zeker kom ik beter te staan. Ik zet een klein valletje op, net op het moment dat Tamme snel speelt. Hebbes! Ik win een stuk, en niet veel later geeft hij op. Mijn eerste punt dit seizoen.

Cursus


Drie dagen lang zit ik in Den Haag op cursus. Een aanbod van Piet om mee te rijden wijs ik resoluut van de hand! Er moet gefietst worden. Deze eerste dag tref ik het niet, in Rijswijk lijken er 30 man op rij te staan met volle emmers die ze op mij legen. In 30 seconden ben ik doorweekt. Gelukkig is er bij het leslokaal een douche, en fris zet ik mij aan de studie.
Terug moet ik de natte rommel wil aantrekken, gelukkig warmt dit snel op, en zonder problemen rij ik, windje tegen, naar huis.
45 km in 24 gemiddeld.

zondag, september 25, 2005

Defect ligstuur


De gebroken bout.

Heb ik weer!


Om 6u05 ging Baksteens wekker af. Een klein uur later werd de pont naar Rozenburg opgereden. Niet één fietsvrind was op komen dagen. Met een tegenwind uit het zuid-oosten ging het richting het Spui om daar het volgende pontje te pakken. Vervolgens richting Numansdorp voor een rondje Middelharnis. Het zonnetje was ondertussen gaan schijnen, een mooi polderlandschap onder Baksteen's ogen ontvouwent. Ik kreeg er plezier in, en om tempo te maken besloot ik mijn ligstuur te gebruiken. KNAP! zei één der pads. Gelukkig bleef ik op de fiets. Dat was een duidelijke domper!
De onderdelen verdwenen in de zak en ik vervolgde de tocht. Langzaam maar zeker kwam de Haringvlietbrug dichterbij.
Daar aangekomen de volgende domper; de brug was afgesloten ivm asfalteringswerkzaamheden. "Heb ik weer!", ging er door mij heen.
Er werd rechtsomkeert gemaakt en voor de wind reed ik vóór de donkere wolken in mineur naar huis.
De 75 km werden in 27 km/uur afgelegd.
Wordt Allesandro wereldkampioen vandaag?

woensdag, september 21, 2005

Rubber benen


Vandaag weer met een ommetje naar huis. Gisteren een US Postal shirt van neef Martin gehad. Zou dit Lance Armstrong shirt mijn tempo positief beinvloeden? Eenmaal op de fiets reageren de benen anders dan anders. Dat maffe zaalvoetbal ook...
Met een paar rubber benen ploeg ik mijzelf richting Schipluiden. Er komt geen vaart in, en ik prijs mij gelukkig dat fietsvrind Ed niet op de fiets is. Het is aangenaam weer, weinig wind en een lekker najaarzonnetje. Vanaf Delft neem ik de kortste weg naar huis. Na 27,5 km koersen in 26,5 km/u gemiddeld verlaten mijn billetjes het zadel van de Tirreno.

dinsdag, september 20, 2005

Gele trui



Het sportuurtje wordt met Piet en Ed doorgebracht. Dat is een tijd geleden! Er staat weinig wind en al snel rijden we dik 30 in het uur. Kop over kop gaat het richting stormvloedkering waar ik beide heren voor laat gaan. Ik spaar de benen voor de sprint.
In hoog tempo gaat het richting Vlaardingen, Kandelaar, Schipluiden en weer richting Maasland. Piet rijdt weer als vanouds en Ed loopt te miepen dat ie "op" is. Speelt hij dit? De Herenlaan moet duidelijkheid brengen. Het tempo valt terug tot onder de 30 en het zenuwspel begint. Voor een aantal minuten zitten we gedrieen gevangen in ons kleine wereldje richting de Meet.
Ik kies positie achter beide heren en kijk de kat uit de boom. Ed spoort Piet aan mij op te sluiten. Piet luistert gedwee. Ed spoort Piet aan te gaan sprinten. Piet luistert gedwee. Piet's benen echter niet. Als ik aanzet en rechts naar Piet kijk lijkt hij, in zijn Gele Trui, stil te staan. Ed lijkt inderdaad "op", en ik win met twee vingers in de neus. Ed claimt de bolletjestrui. Piet is blij dat ie weer mee komt.
De 60 km worden in 32 km/uur afgelegd.

Na werktijd rij ik gezapig richting Hoek van Holland, wordt bezocht door hongerklop, eet een energiereep, rij genietend naar huis. 20 km in 26 km/uur

's Avonds moet er gevoetbald worden, de vorm is slecht....

maandag, september 19, 2005

10x


Met een ommetje naar huis. Ed gaat mee en besloten wordt via de Hoek naar huis te fietsen. In gezapig tempo passeren we Maasdijk. Het weer is mooi, het tempo laag. Ed verhaalt van de vellen op zijn billen. Hij heeft de ultieme Kruidvatfietsbroektest gedaan door 320 km in dit broekje af te leggen. In één dag lieve lezers!
De stormvloedkering nadert en Ed vraagt hoe vaak we haar gaan bestijgen. "Doe maar een voorstel", antwoord ik. "50x?" zegt Ed. Gelukkig een grap... We besluiten het op 10 te houden. Als we de 8e klim doen versnelt Ed. Brutaal ga ik er overheen. Dit kost mij zoveel kracht dat ik de afdaling amechtig over het stuur hang. In de 9e klim moet ik Ed laten gaan. Dit is toch meer zijn stiel besef ik. Laat mij maar op het vlakke sprinten. Ed wint afgetekend. Om hem te foppen maak ik aanstalten om voor de 11e keer omhoog te gaan, er op rekenend dat hij begint te twijfelen aan zijn telkunst. En ja hoor, het zaad der twijfel doet bijna zijn werk, maar mijn benen zijn op en ik maak rechtsomkeert. In een nog gezapiger tempo rijden we voor de wind "ouwenelend" naar Maassluis waar Dirkswager 18 graden celcius aanwijst.
De 29 km worden in 24,1 km/uur afgelegd.
Thuis staat er een mailtje van Der Ruud in de mailbox. Hij heeft een nieuw speeltje gescoord; een Jan Janssen Paris Nice (zie plaatje). Pre-Furiadekorting?

zondag, september 18, 2005

Zondag


Na een paar dagen nattigheid begint deze zondag schitterend. Maar aangezien Lilian een weekend de hort op is, kan er niet gerace-fietst worden. Bram kan nog niet alleen gelaten worden, of de verzekeringspremie moet flink omhoog. Ik denk dat het een rondje fietsen wordt met dit gevaar op twee benen. Kan Jim zijn huiswerk op het gemak maken.

donderdag, september 15, 2005

Nattigheid


Eindelijk weer op de fiets. Na een week "niets doen" mocht ik vandaag weer een stukje fietsen. Ondanks de regen spoot ik gelijk met 30 in het uur weg voor een sportuurtje. Zonder echt diep te gaan bleef de teller boven de 30 hangen, op de bochten na. De nattigheid nodigde niet uit tot snel bochtenwerk... Desondanks werd het gemiddelde van 30 km/u gehaald. De afstand bedroeg 35 km.
Jammer dat Ed zijn virtuele snor drukte vandaag....

donderdag, september 08, 2005

Rete-hard


Ed was in een goede bui, zijn ATB-MontVentoux-Record is door collega Rudi niet benaderd. Mogelijk moet Ruud zelfs plaats 3 claimen, achter de Baksteen!
Om dit heugelijke feit te vieren reden Ed en ik een vreugderondje. Met direct het gas erop ging het richting Schipluiden. Onderweg pikten we nog een collega op, die zonder moeite de dik 30 mee kon blazen. Bij de Kandelaar ging hij richting Bergschenhoek, wij richting Schiedam. Daar aangekomen stond de teller boven de 33 gemiddeld! Het ging vervolgens kop over kop naar Vlaardingen. Bij de Vaart aangekomen bleek de voorband lek, en bleef ik in de bocht nauwelijks op de been. In een heerlijk zonnetje werd de binnenband verwisseld voor een heel exemplaar. Wederom kop over kop werd Maassluis bereikt, en via de Parallelweg en Herenlaan kwam de finish in zicht. Even aanzetten was voldoende om Ed achter mij te laten.
Het gemiddelde van dit rondje van 34 km was 31.2 km/uur. Wie weet hadden we de magische grens van 33 wel gehaald als ik niet lek had gereden....
's Avonds plakte de Baksteen het bandje, met de benen nog onrustig van het gereden tempo.

woensdag, september 07, 2005

Weer eens met Ed


Om half 5 des middags sprongen De Baksteen en De Magneet op hun Gazelles. Het was een tijd geleden dat beide helden in elkaars zog naar adem mochten happen! Ed leek sterk door langs de Zweth hard door te trekken. Toen dit water achter ons verdween, was ook Ed's virtuele pijp leeg. Het was mijn beurt om lang kopwerk te verrichten. Maar na een avond voetbal en flink bieren valt dit niet mee lieve lezertjes! Uiteindelijk kwamen we, na 39 km in 29,8 gem, in Maassluis aan en namen we tevreden afscheid. Morgen nog een rondje?
Bij thuiskomst bleek Lilian met Ruud's vrouw gesproken te hebben. Deze onverlaat wil zijn prestatie op de Mont Ventoux maar niet aan zijn collegae communiceren! Via Lilian weet ik wel dat hij onderweg afgestapt is, en met samengeknepen billen en remmen afgedaald is. Dat zal Ed plezier doen!

maandag, september 05, 2005

Geen weer om te werken!


Ik had nog wat uren extra gewerkt in de vakantieperiode. Vandaag was het een mooie dag om deze te cashen. Rond 1 uur werd de Giant bestegen en ging het richting Maassluis. Snel wat drank gekocht voor de jarige collega Simon, en dan naar huis. Eenmaal ik het strakke pakkie kroop ik op de Tirreno en vol goede moed reden we richting Vlaardingen. Het oostenwindje langs de Waterweg bleek wel wat aan de flinke kant. De dijen werden gelijk gevoeld, maar ik besloot mijzelf niet te sparen. Via Schiedam werd de Zweth bereikt en vervolgens ging het richting Delft, Schipluiden en Maasland. Met de wind in de rug kroop het gemiddelde langzaam maar zeker richting 29. Vanaf het einde van de Gaag reed ik richting Staelduinse bos en Hoek van Holland. Daar aangekomen stond het klokje op 45 km en 29,6 gemiddeld. Niet slecht dacht ik, maar veel winst dacht ik niet meer te kunnen boeken; de benen waren moe en de wind was het hele eind terug naar Maassluis tegen. De terugweg bleek inderdaad zwaar. Vermoeid probeerde ik een kwat weg te tuffen. Helaas voor mij kwam ik niet verder dan de linkerbicep. Gezien de stroperigheid van dit uitwerpsel bleef het daar de rest van de rit dapper zitten. Langzaam maar zeker zag ik het gemiddelde dalen. Bij Maassluis west kwam dan eindelijk de 29,0 in beeld. Ik besloot de laatste kilometers boven de 29 te rijden, en ondanks protest van de beentjes lukte dit.
De 55 km werden in 29.0 km/u afgelegd. Er stond een heerlijk zonnetje, maar wel een lelijk (4+) windje. De kwat verdween in het doucheputje. Een uurtje of 5 na het rondje gloeien de benen nog na. Morgen maar ff rustig aan........ misschien :-)

zondag, september 04, 2005

Aad en de Baksteen


Vanochtend om 8 uur is Aad aanwezig voor een rondje. Met schitterend weer rijden we een kort rondje richting Delft. Keuvelend over van alles en nog wat rijden we richting Stormvloedkering. Daar neem ik de heuvel 2x op wrede wijze, Aad pakt haar 1x. Met het zonnetje op de snoet rijden we rustig naar Maassluis.
De 42,5 km worden in 24,1 afgelegd.
De Baksteen wenst Maarten veel succes met zijn Coopertest. Jammer dat je die niet mag fietsen!

zaterdag, september 03, 2005

Eindelijk weer benen!


Zaterdagmiddag, 4 uur in de middag. In Spanje rolt het peleton richting Barcelona. De Baksteen rekent dat hij nog een anderhalf uur heeft voordat de finish bereikt wordt. Er is dus nog tijd voor een rondje! Eindelijk blijk ik weer benen te hebben. Tegen de wind kan ik tegen de 30 rijden, en voor de wind vet daarboven.
Bij de Gaag blijk ik 2 man in mijn wiel te hebben. Ze nemen niet over en ik besluit ze los te rijden. Met 40 in het uur gaat het richting Maassluis. Los krijg ik de mannen niet, maar moe wordt ik wel! Ik schiet, met volle benen de parallelweg op, en mijn volgers rijden gelukkig rechtdoor. De pijp is leeg en ik haal het gas er af. De 35 km worden in 30,4 gemiddeld weggeduwd. Thuisgekomen bleek dat ik toch te langzaam gereden heb. Alessandro Petacchi heeft de sprint reeds gewonnen.

donderdag, september 01, 2005

Peter Guiljam op de Kale Berg


Dit verhaal ontving ik enige tijd geleden van Peter:

Even mijn beleving van de Mt Ventoux, 28-07-2005



's Morgens om 8 ging de wekker. Zenuwachtig stap ik uit mijn tentje, wetende dat vandaag de grote dag is aangebroken. Na 19 jaar eindelijk de Mt Ventoux op! De voorbereiding was slopend... Op een dag 6 keer achter elkaar de Col Le Debát (maar 250 meter ofzo) op en afgereden. Verder nog goed geluisterd naar de verhalen van Martin (mijn fietsmaatje van de camping die daarvoor de Mt Ventoux al had beklommen) en mijn vader (10 jaar geleden ook al met de fiets naar boven geweest, en deze keer de meesterknecht:-). Martin had nog Isostar (sportdrank) over, en dat kon ik wel goed gebruiken op de weg naar boven. Op de heenweg heb ik ongeveer een halve liter water gedronken, en ik was nog nooit zo stil geweest. Toen uiteindelijk de Mt Ventoux wel heel dicht bij kwam, kwamen de zenuwen ook naar boven. Zoekend naar hét fonteintje in Bedoin kwamen we erachter dat we niet de enigen waren die vandaag de Ventoux gingen beklimmen. We reden door om iets verderop bij een supermarkt te stoppen, om samen met andere wielrenners de fietsen van de auto te halen, en te beginnen. Na nog een broodje te hebben gegeten, en mezelf helemaal volgegooid met water, begonnen mijn vader en ik aan de klim.

Het eerste gedeelte had wel wat weg van een fietstochtje. Onderweg een beetje praten. Soms leek het wel of het een beetje omlaag ging. Na toch een poosje vals plat te hebben gereden moesten we er aan geloven. Het bos kwam in zicht. De eerst haarspeldbochten werden genomen. Steeds wachtte ik op een haarspeldbocht die ik vorig jaar had gezien. In een brede bocht stijg je een meter of 5, en de binnenbocht loopt meer dan 70 graden omhoog(als je die neemt val je achterover met je fiets). Voor ons probeerde iemand die binnenbocht te pakken, afstappen was het gevolg. Vooruitgestuwd door (onbekende) mensen aan de kant die ons toeriepen, en het inhalen van anderen ging ik steeds geleidelijker omhoog.

Langzaam aan begon de hele klim mij toch op te breken. Ik sport niet zo vaak, laat staan dat ik meer dan één uur achter elkaar inspanning lever. Terwijl ik in het bos reed ging ik toch steeds meer punten herkennen, en ik wist ook dat Reynard niet ver was. Als ik bij Reynard kwam zou ik niet meer stoppen, want dat had ik al afgesproken. Het leek me geweldig om over het kale landschap naar boven te rijden. Maar bij het bordje "Mt Ventoux 6 kilometer" (iets voorbij Reynard) begint alles toch wel te kraken. Ik zit steeds meer aan mijn stuur te trekken, en de voorvering draait overuren. De zon brandt al een poos in mijn nek, dus ik heb de kraag van mijn shirt omhoog getrokken en mijn pet staat achterstevoren. Het is wel geen gezicht, maar het is voor het gemak. 3 kilometer voor de top wordt het even zwart voor de ogen. Ik duik bijna in de berm maar weet nog net mijn stuur recht te trekken. Vanaf dat moment is het meter voor meter omhoog proberen te komen. Af en toe maak ik een flinke slinger. Als er even een auto naast me kom rijden, zie ik mezelf in de ruit en weet dat het niet al te lang meer moet duren. Bij het monument van Simpson krijg ik even kippenvel. Ik zie het al voor de 4e keer, maar als je er zo langs fietst, heeft het wel wat. Bij het monument staan wat mensen die even roepen: "kom op, je bent er bijna". Ik droeg een oranje voetbalshirt, dus de Nederlanders kenden mij wel:-) De laatste kilometer viel wel mee. Het is het steilste gedeelte van de hele klim, maar doordat je weet dat je er bijna bent wil je niet meer stoppen. Toegeschreeuwd door mijn moeder en broertje langs de kant, en mijn vader die voor me fietst, haalde ik toch de finish. Weliswaar niet binnen de onderweg "gemaakte" tijd, maar dat vond ik toen niet erg (mijn richttijd vooraf was binnen de 2.30. Toen ik zonder te stoppen door bleef reden is dat bijgesteld tot 2 uur). Na een eindsprint, die toch behoorlijk tegenviel, kwam ik na 2 uur en 5 minuten over de "finish". Onderweg riep ik nog wel dat ik dit nooit meer zou doen. Maar de drang is wel groot om de volgende keer onder de 2 uur te rijden. Maar eerst maar eens trainen :-)

Pap in de benen II

Het voorwiel van de Tirreno liep gisternmiddag aan. Vandaag voor de zekerheid op de Schicht naar het werk met het plan een ommetje te maken na het werk. Eenmaal op de fiets bleek de moraal nog immer weg, de benen en het vlees zwak. Gelijk naar huis gereden....

Collega Ruud succes gewenst! Hij gaat de komende dagen proberen de Mont Ventoux te beklimmen!