woensdag, november 24, 2004

Benen stil

Gisteren van het werk ziek naar huis gegaan, de dikke keel is uitgegroeid tot een griep(je?). Voorlopig niet op de fiets derhalve.
Deze maand tot nu toe ong 550 km gefietst in 23 dagen. Een slordige 25 per dag gemiddeld.

zondag, november 21, 2004

Dikke keel

Afgelopen nacht werd ik een paar keer wakker van mijn eigen gehoest. Hmmm slecht teken. Toen ik vanochtend het bedje uitrolde richting wielerkleding voelde de keel rauw en dik aan. Normaal snotter en rochel ik aardig wat af op de fiets (ook leuk voor hen die amechtig je wiel proberen te houden en mogelijk dit lekkers in hun eigen verteringssysteem opnemen), maar dat is dus op de fiets en niet binnenskamers.
Na mij netjes te hebben afgemeld bij fietsvrind Ed ging ik treurig aan het ontbijt.



vrijdag, november 19, 2004

Pin-guin

Deze week ben ik 4 dagen op cursus Linux geweest in Den Haag. Een uitgelezen mogelijkheid om wat kilometers weg te duwen. Hiervoor gebruikte ik mijn Giant Melbourne. Over de 4 dagen werden 180 km afgelegd in een gemiddelde van 20.1 km/uur.
Het weer was de eerste 2 dagen goed, de laatste 2 dagen werden hoe langer hoe slechter. Op de laatste dag kwam ik verzopen thuis. Na een warme douche zag de wereld er gelukkig weer beter uit :-)

zondag, november 14, 2004

Drabberig

Rond de klok van 10 uur vingen Ed en de Baksteen hun zondagochtendtochtje aan. Lekker in het zonnetje, nagenoeg windstil, maar wel met donkere luchten in het verschiet. Deze laatsten lieten ons al snel in nattigheid rijden. In een gezapig tempo van rond de 25 ging het richting Vlaardingen. Vanaf het keerpunt bij het Lickebaert ging het tempo richting 30 en bleef daar hangen. Vanwege de nattigheid zagen de Baksteen en zijn fietsvrindje er al snel uit als een stel zandmannetjes.

Nadeel van die nattigheid is dat je af en toe "wat lekkers" binnen krijgt als je in het wiel van je vrindje hangt. Zo mocht ik een klodder modder verorberen terwijl ik net een vette teug O2 binnen wilde halen. Kijk je na afloop van zo'n tocht in de spiegel... enfin, u begrijpt wel wat ik bedoel. Ook de bidon nodigt niet uit tot drinken met alle drap rond de zuigtepel.

De tocht ging ondertussen verder naar de Kandelaar, een kort stukje over de brug heen, en toen richting de Stormvloedkering. Hier moesten wij klunen onder het hek door, aangezien het paadje naast het hek bezet was door een groot aantal leidingen. In de klim ging ik voorop met groot blad, in de hoop Ed eindelijk eens in de klim te verschalken. Ed was vandaag echter net ff in betere vorm als de Baksteen. Ik viel 50 mtr van de top stil (gele punaise volgens Ed, meer een grijze als je het mij vraagt :-)) en Ed tikte als eerste aan. Gezamenlijk besloten we de rit af te sluiten zoals we begonnen waren, in een tempo van 25 in het uur en gezellig keuvelend over zaken die mannen zoals ons bezig houden.

Thuis aangekomen bleek alle gevoel in de tenen weg, maar voordat ik de bagger van mijn lichaam af kon spoelen moest eerst de Schicht schoongemaakt worden. Na wat emmers water, een droge doek en wat kettingolie werd zij op stal gezet en mocht de Baksteen zijn vieze kleding door de biotex halen (hmmm lekker zo'n campingluchtje!). Vervolgens ging het spul op spoelen de wasmachine in, en kon ik mijn bilnaad eindelijk schrobben.

Tot aan de Puist lag het tempo op 28.5 km/uur en de afstand 55 km. Met uitrijden kwam de totale afstand op 64 km. Dank aan fietsvrind Ed voor het beschikbaar stellen van zijn GPS gegevens. Die van mij vloog om de haverklap uit.



dinsdag, november 09, 2004

The Return Of The Brick Of Maassluis

Een schitterende herfstdag! Zonnetje, weinig wind en een temperatuur nog boven het vriespunt. Piet, Ed en ik gaan vandaag voor een rondje fietsen.

Na een kort nachtje spring ik op mijn trouwe Schicht, en het voelt direct goed aan. Op het werk aangekomen wordt na een korte discussie besloten om half 12 het vacuumpak aan te trekken opdat wij op het warmst van de dag kunnen pieken.
Reeds op de Herenlaan wordt ik op kop gedrongen, een voorbode?
Al snel bleken de kaarten geschud, Ed heeft zware benen en Piet oogt sterk maar ik voel mij sterker. Als een toerist rij ik gedwee het tempo van mijn fietsvrindjes mee maar heb het idee dat ik met de rem er op rij. Door lang en hard aan kop te rijden probeer ik dit gevoel af te schudden, tevergeefs. IK HEB VANDAAG SUPERBENEN! Inwendig mijzelf verkneukelend rij ik met beide nietsvermoedende slachtoffers richting Vlaardingen.
Na het viaduct over de A20 blijken de superbenen bagger.... Dat klimmen ook....
Helaas rij ik net op kop, en mijn fietsvriendjes maken geen aanstalten af te lossen.
Ook niet als ik dit enkele kilometers later aangeef op de Holyweg. Gelukkig voelen de benen weer beter dus trekken we nog even door. Dit geheel tegen mijn zuigcultuur in. Er wordt dan weer afgelost, en kop over kop gaat het richting Schiedam. Op de Kandelaarweg krijg ik het weer even voor de kiezen, kan nauwelijk de 30 houden.
Tevens wordt het tempo gebroken door een, wegbrede, vrachtwagen met lading.
Weer uitgerust trekken we verder, met een windje mee in het vooruitzicht.
Eenmaal voor de wind gaat het hard. Met snelheden tussen de 35 en 40 km per uur jakkeren we richting de meet. Bij het opdraaien van de Westgaag probeert Piet te demareren, maar al snel hang ik in zijn wiel. Dat Ed nog in mijn wiel hangt valt mij tegen. Ik had verwacht dat hij er af zou waaien. Piet valt stil en na mijn koppelkoersmaatje Ed op een vette glimlach getrakteerd te hebben, ga ik er met 45 in het uur vandoor. Piet is gezien, maar tot mijn verbazing pikt Ed aan.
Ed blijft in mijn wiel hangen en schreeuwt mij toe dat Piet er aan komt...
Een blik naar achteren leert mij dat mijn fietsvrindje jokt, Piet is met een vette rode punaise tegen de staalblauwe achtergrond geprikt en staat virtueel stil.
Ed trekt alles uit de kast, ook dit soort lage streken, om mij maar te kunnen pakken om vervolgens urenlang diverse mensen lastig te vallen met zijn overwinning. Bah!
Ik besloot hem gewoon mee te nemen naar de meet en hem one on one te verslaan.
Dit leverde onverwacht grote problemen op! Met het zonnetje in de rug zag ik Ed´s schaduw over mijn schaduw heen gedrapeerd!! Gelukkig kon ik hem een halve Schicht achter mij houden en als eerste aan tikken. De endorfine stroomt door het getergde lichaam en brengt mij een gelukzalige roes.
Eindelijk weer eens goede benen! Dat smaakte beter dan de overwinning van vorige week. De 54 km werden in 31 km/uur afgelegd.
De(geheime)preparaten die ik nu elke dag inneem, in combinatie met bloedsinasappelsap werpen vruchten af.



zondag, november 07, 2004

Een mooie herstdag

Lekker uitgeslapen, krant uitgebreid gelezen, verveling slaat toe!
Het is schitterend weer en Lilian gaat met kinders logé Oban (Zie www.obanenvacane.web-log.nl) Ik besluit de gisteren schoongemaakte Schicht te bestijgen. Heel Nederland leek wel op pad; fietsers, wandelaars, skeelers, paardrijders enz. Dit noopte de Baksteen tot een matig tempo in de eerste, pak hem stijf, 20 kilometer. Pas bij de Kandelaar kon er wat tempo gemaakt worden. Met een herfstzonnetje en nagenoeg geen wind was het een genot om dit rondje af te leggen.
Tegen de tijd dat ik Hoek van Holland naderde was het zonnetje hard aan het zakken, hier ging het licht voor alle zekerheid vast aan. De puist bij de stormvloedkering werd driemaal genomen, en met een flink tempo ging het richting Maassluis om het gemiddelde naar 28 km/uur te trekken. Dit lukt, en er staan 70 km op de teller.
Snel de weblog bijwerken in een amoniakale zweetlucht, en dan onder de douche.

donderdag, november 04, 2004

Drie keer is scheepsrecht

Het was vandaag weer tijd voor een ritje met fietsvrind Ed. Vorige week had ik één van mijn slechtste dagen in lange tijd terwijl Ed toen superbenen had. Het werd een marteling, waar Ed nog dagen van nagenoot. Het was ook niet verwonderlijk dat hij op voorhand begon te pochen over zijn mogelijk derde sprintoverwinning op mij.
Dit lag zo ie zo voor de hand aangezien ik mij nog steeds niet super voel.
Eenmaal op de fiets deed ik het wat rustiger aan dan vorige week. Het ging kop over kop naar de stormvloedkering waar Ed als eerste de top toucheerde. In de afdaling kwam ik eenvoudig bij, en we vervolgden onze weg langs de Waterweg richting Maassluis.
Het viel mij op dat Ed langdurig begon te snotteren al hangende in mijn zog.
Zou hij dat een slechte dag hebben? Vanaf het veer tot aan einde Waterweg werd niet meer overgenomen. (Berekening mijnerzijds toont aan dat Ed 85% van de rit gezogen heeft itt zijn schatting van 66%) Ook richting Delft liet Ed nog slechts 2x kort zijn neus zien aan kop. Vanaf Delft was het windje tegen richting Schipluiden, Oost- en Westgaag. Hoewel ik moeite had om de 30 op de teller te vinden bleef Ed onzichtbaar in het zog. Had ik maar sterke benen gehad! Was ik 20 mtr voor hem gaan rijden :-) Maar gezien het koersverloop wist ik dat ik 90% kans op winst had (of moet ik 50 zeggen :-)) Het rare kriebelende gevoel (sprintstress?) speelde in de buik toen de Herenlaan opgedraaid werd. Nu was het wachten op Ed's aanval. Natuurlijk kwam die ook. Ik kon deze aanval redelijk eenvoudig pareren en ging even later langszij rijden. Na een vette glimlach richting Ed (In Ed's werkelijkheid trok hij een lange neus terug, maar vermoedelijk gaat het hier om hallucinatie welke optreedt bij uitputting) ging ik op de pedalen en sprintte weg. Nog voor de finish kon ik de benen stil houden. Geen 3e streepje voor mijn fietsvriendje vandaag!
Het bleef lang onrustig in kamer B116 .....

Schicht en Baksteen legden het parcours van 50.3 km in 29.3 km/u af. Ed deed er net iets langer over.


woensdag, november 03, 2004

Hardlopen?

Wordt er wel tijd voor geloof ik. 's Middags rond 5 uur vertrokken vanaf het werk richting huis, maar dan wel via Schipluiden. Na een kwartier was het daglicht op. Ik besloot langs de Vlaardingse Vaart te fietsen, gezien de blaadjes op de weg en de duisternis in de toeristenversnelling. Weinig bijzonders te melden, er was gewoon weinig te zien :-) O ja, toch wel een opmerking voor de medefietsers: de brug over de Vaart bij Vlaardingen is tegenwoordig aan de bebouwde kant ook voorzien van een akelig paaltje.
Ik was lekker warm ingepakt en het rondje was dan wel kort maar wel aangenaam. Zo zou je, met 27 gem op het tellertje, toch eenvoudig een km of 200 weg moeten kunnen duwen?
In Maassluis aangekomen ging het richting Lidl in de hoop een HP inktjetpatroon te scoren. Helaas, nog niet in de schappen.
Dan maar naar huis waar de warme prak reeds stond te dampen.
De Blouwe Schicht met Baksteen reden 20 km in 27 km/uur


dinsdag, november 02, 2004

De Kneet

Wie herinnert zich niet de sprint tussen De Kneet en Moser in 78?
De Kneet werd wereldkampioen en huilde als een klein kind van geluk.

Nederland huilde en huilt nu weer mee....



www.opdefietswerktbeter.nl

Jaarlijks organiseert Stadsgewest Haaglanden een actie onder bedrijven om (meer) mensen het woon-werk verkeer op de fiets af te laten leggen. De actie loopt van mei tot november, dus een half jaar. Op voorhand voorspel je het aantal kilometers wat je dat jaar gaat rijden. Ik doe al een paar jaar mee, en elk jaar fiets ik meer kilometers. Dit jaar had ik de lat vrij hoog gelegd, nm 2500 km. Nu mogen privekilometers niet meegerekend worden, uitsluitend woon-werk en werk-werk kilometers. Ik reken derhalve ook de sportkilometers (werk-werk) en ommetjes naar huis mee. Al met al kwam ik op een totaal van 2730 km. Of de lat volgend jaar veel hoger gaat denk ik niet, het getal van 3000 speelt wel door het bolletje :-)


.