Drie keer is scheepsrecht

Het was vandaag weer tijd voor een ritje met fietsvrind Ed. Vorige week had ik één van mijn slechtste dagen in lange tijd terwijl Ed toen superbenen had. Het werd een marteling, waar Ed nog dagen van nagenoot. Het was ook niet verwonderlijk dat hij op voorhand begon te pochen over zijn mogelijk derde sprintoverwinning op mij.
Dit lag zo ie zo voor de hand aangezien ik mij nog steeds niet super voel.
Eenmaal op de fiets deed ik het wat rustiger aan dan vorige week. Het ging kop over kop naar de stormvloedkering waar Ed als eerste de top toucheerde. In de afdaling kwam ik eenvoudig bij, en we vervolgden onze weg langs de Waterweg richting Maassluis.
Het viel mij op dat Ed langdurig begon te snotteren al hangende in mijn zog.
Zou hij dat een slechte dag hebben? Vanaf het veer tot aan einde Waterweg werd niet meer overgenomen. (Berekening mijnerzijds toont aan dat Ed 85% van de rit gezogen heeft itt zijn schatting van 66%) Ook richting Delft liet Ed nog slechts 2x kort zijn neus zien aan kop. Vanaf Delft was het windje tegen richting Schipluiden, Oost- en Westgaag. Hoewel ik moeite had om de 30 op de teller te vinden bleef Ed onzichtbaar in het zog. Had ik maar sterke benen gehad! Was ik 20 mtr voor hem gaan rijden :-) Maar gezien het koersverloop wist ik dat ik 90% kans op winst had (of moet ik 50 zeggen :-)) Het rare kriebelende gevoel (sprintstress?) speelde in de buik toen de Herenlaan opgedraaid werd. Nu was het wachten op Ed's aanval. Natuurlijk kwam die ook. Ik kon deze aanval redelijk eenvoudig pareren en ging even later langszij rijden. Na een vette glimlach richting Ed (In Ed's werkelijkheid trok hij een lange neus terug, maar vermoedelijk gaat het hier om hallucinatie welke optreedt bij uitputting) ging ik op de pedalen en sprintte weg. Nog voor de finish kon ik de benen stil houden. Geen 3e streepje voor mijn fietsvriendje vandaag!
Het bleef lang onrustig in kamer B116 .....

Schicht en Baksteen legden het parcours van 50.3 km in 29.3 km/u af. Ed deed er net iets langer over.