Na een kort nachtje spring ik op mijn trouwe Schicht, en het voelt direct goed aan. Op het werk aangekomen wordt na een korte discussie besloten om half 12 het vacuumpak aan te trekken opdat wij op het warmst van de dag kunnen pieken.
Reeds op de Herenlaan wordt ik op kop gedrongen, een voorbode?
Al snel bleken de kaarten geschud, Ed heeft zware benen en Piet oogt sterk maar ik voel mij sterker. Als een toerist rij ik gedwee het tempo van mijn fietsvrindjes mee maar heb het idee dat ik met de rem er op rij. Door lang en hard aan kop te rijden probeer ik dit gevoel af te schudden, tevergeefs. IK HEB VANDAAG SUPERBENEN! Inwendig mijzelf verkneukelend rij ik met beide nietsvermoedende slachtoffers richting Vlaardingen.
Na het viaduct over de A20 blijken de superbenen bagger.... Dat klimmen ook....
Helaas rij ik net op kop, en mijn fietsvriendjes maken geen aanstalten af te lossen.
Ook niet als ik dit enkele kilometers later aangeef op de Holyweg. Gelukkig voelen de benen weer beter dus trekken we nog even door. Dit geheel tegen mijn zuigcultuur in. Er wordt dan weer afgelost, en kop over kop gaat het richting Schiedam. Op de Kandelaarweg krijg ik het weer even voor de kiezen, kan nauwelijk de 30 houden.
Tevens wordt het tempo gebroken door een, wegbrede, vrachtwagen met lading.
Weer uitgerust trekken we verder, met een windje mee in het vooruitzicht.
Eenmaal voor de wind gaat het hard. Met snelheden tussen de 35 en 40 km per uur jakkeren we richting de meet. Bij het opdraaien van de Westgaag probeert Piet te demareren, maar al snel hang ik in zijn wiel. Dat Ed nog in mijn wiel hangt valt mij tegen. Ik had verwacht dat hij er af zou waaien. Piet valt stil en na mijn koppelkoersmaatje Ed op een vette glimlach getrakteerd te hebben, ga ik er met 45 in het uur vandoor. Piet is gezien, maar tot mijn verbazing pikt Ed aan.
Ed blijft in mijn wiel hangen en schreeuwt mij toe dat Piet er aan komt...
Een blik naar achteren leert mij dat mijn fietsvrindje jokt, Piet is met een vette rode punaise tegen de staalblauwe achtergrond geprikt en staat virtueel stil.
Ed trekt alles uit de kast, ook dit soort lage streken, om mij maar te kunnen pakken om vervolgens urenlang diverse mensen lastig te vallen met zijn overwinning. Bah!
Ik besloot hem gewoon mee te nemen naar de meet en hem one on one te verslaan.
Dit leverde onverwacht grote problemen op! Met het zonnetje in de rug zag ik Ed´s schaduw over mijn schaduw heen gedrapeerd!! Gelukkig kon ik hem een halve Schicht achter mij houden en als eerste aan tikken. De endorfine stroomt door het getergde lichaam en brengt mij een gelukzalige roes.
Eindelijk weer eens goede benen! Dat smaakte beter dan de overwinning van vorige week. De 54 km werden in 31 km/uur afgelegd.
De(geheime)preparaten die ik nu elke dag inneem, in combinatie met bloedsinasappelsap werpen vruchten af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten