Met de blinkende Schicht onder de kont zoefde ik naar Cees Boer om na te gaan waar de vervaarlijk klinkende kraak nu vandaan kwam. Door, in mijn ogen, ietwat grof met de Schicht om te gaan kwam mijn neef er achter dat het frame gebroken was. Zijn blijdschap, over het niet meer hoeven te onderhouden van mijn trouwe tweewieler, kon ik niet delen. Tranen welden op achter mijn ogen. De Blouwe Schicht welke mij zo trouw vele duizenden kilometers vervoerd heeft! Die mij zoveel overwinningen geschonken heeft! Die juist in haar element was als de baksteen in volle sprint op haar pedalen trapte. Die samen met de Baksteen over een hond gereden is, in haar jonge jaren. Run Bike Run's , Triathlons, Den Helder - Wateringen, tijdritten en nog vele andere ritten meer heeft ze mij trouw gediend.
Ik riep nog: "Is dat niet te lassen?" Maar mijn opmerking werd lachend weggehoond.
Verdrietig droop ik met de Schicht af. Bij Ed's huis maakte ik een tussenstop, tenslotte wil je je verdriet delen met mensen die begrijpen wat zo'n verlies voor je betekent. In Ed's ogen las ik begrip en medelijden. Ook een glinstering van hoop, zou hij nu wat vaker de Baksteen kunnen verslaan in de sprint? Thuis aangekomen heb ik haar netjes in de schuur geplaatst in afwachting van een volgende stap en verwerking van mijn verdriet.
Ik vertelde Jim, mijn oudste, dat ik verdrietig was om het verlies van mijn trouwe tweewieler.
Zijn wijsheden"Maar je hebt er wel een hoop lol van gehad pap!" en "Een fiets heeft nu eenmaal niet het eeuwige leven." konden de pijn slechts ietwat verzachten......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten