De wereld is klein

Het is rond kwart voor 5 in de middag als het getik van mijn Lookplaatjes over de B-gang klinkt. Met een blik van herkenning draait Joris zich om als ik zijn kamer passeer. Joris, zelf ook een drager van het fietsvirus, groet mij en in zijn ogen lees ik dat hij graag het spannende avontuur wat de Baksteen gaat beleven zou willen delen. Buiten blijkt het koud, maar wel minder wind dan voorspeld. Dit laatste scheelt flink in de gevoelstemperatuur. Vol goede moed spring ik op de Tirreno en druk haar neus richting Schipluiden. Bij de Molenweg zie ik het getal 3,14 op de kmteller verschijnen en gelijk dwalen de gedachten af naar het getal Pi.
De wind komt uit de tegengestelde richting, niet fijn, maar dat betekent ook dat ik haar op de terugweg in de rug ga voelen. Altijd een prettig vooruitzicht.
Mijmerend fiets ik van Schipluiden naar Delft. Hier passeer ik, gehuld in compleet zwarte outfit, een bekend gezicht. Het blijkt fietsvrind Ed, die ongezond veel kilometers wegduwt de laatste weken. Ik dwing hem nog meer kilometers te maken door hem mijn rondje mee te laten rijden. Gezellig keuvelend laten we een 30 tal kilometers asfalt achter ons, en tegen de klok van 6 uur stap ik goedgemutst de huisdeur binnen.

De 33,3 km werden in 26 km per uur afgelegd. De wind was niet al te sterk, 3 a 4 schat ik. Temperatuur rond het vriespunt.



Vond nog een leuk oud plaatje van de fietsomgeving.
De Baksteen