De vakantie zit er op, en ik moet terug naar Maassluis. Met tegenzin zet ik mij op de fiets. De auto zit vol, Tirreno en ik passen er niet meer bij. Ik zie op tegen de afstand, heb weinig moraal. Eenmaal warm gedraaid verdwijnt dit negatieve gevoel. Als ik na 20 km mijn benen voel blijkt dit geen vermoeidheid maar vals plat. Het ene moment rij ik 23 km/u, het andere moment 36 km/u. Dat zijn wij in Zuid-Holland niet gewend! Na Austerlitz wijk ik van de heenroute af. Ik wil langs de Lek terug naar huis. Dit betekent wel door Rotterdam, maar het betekent ook dat ik langs de Lek niet bang hoef te zijn dat ik verkeerd rij. Zonder te stoppen (behalve dan voor de stoplichten...) rij ik in één keer naar huis. Pas daar ga ik aan de koffie (jaja, Ed! ;-) Onderweg zie ik veel moois, vogels die ik niet thuis kan brengen, schepen, fraaie huizen en wat al niet meer. Als ik door Rotterdam steek, zie ik mannetjes langs touwen de Euromast afdalen. Aangezien ik op redelijke afstand sta, lijken het wel kleine spinnen aan draadjes. Ik wacht niet tot ze beneden zijn, ik heb het koud, de benen worden moe en ik wil naar huis. Daar kom ik na een slordige 5 en een half uur aan. De afstand is 147,6 km, het gemiddelde 26,4 km/u. Viel uiteindelijk toch wel mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten