Na de inspanning van afgelopen zondag was een herstelrondje welkom. Dit zou met de collega's afgelegd worden in het zgn sportuurtje. Veel van de genodigden vielen af, waardoor alleen Joris, Martin D (aka de Friese Ventilator), Peet en ik aan de start verschenen. Op verzoek van Martin reden we naar de duinen om daar het pad richting Kijkduin te berijden. In de duinen bleek de FV weinig interesse in een herstelrondje en ging het gas er vet op. Peter liet zich niet gek maken en haakte af. Hoewel ik zelf de neiging nauwelijks kon onderdrukken om bij de koplopers aan te pikken, leek de taktiek van Peet een stuk slimmer. We reden immers voor de wind, en dat betekende nog een aardig stuk windje tegen straks. Eenmaal in Kijkduin werden de neuzen tegen de wind in gedraaid. Voor de FV geen reden om te versagen, de teller bleef boven de 30 ondanks de vette tegenwind. (ZW5 schat ik.) Uit de wind zat ik goed, en voelde mij sterk genoeg om nog wat kopwerk te doen. Ook Joris liet zich van voren zien, maar het was vooral de FV die duidelijk liet merken hoe sterk hij was. Zo ook langs het spoor terug naar het werk, waar de teller hoe langer hoe hoger aangaf. Met dik 40 reden we naar de spoorwegovergang. Uiteindelijk raakten we op de Gaag, waar ik mij (toevallig op kop rijdend) weer eens liet verrassen door Joris die weg probeerde te komen. De FV zat snel in zijn wiel. Voor mij was dit niet weggelegd, er zat niets meer in de benen. Na 54 km in 31 km/u waren we weer op het werk. Herstelrondje? Niet echt....Vooral van Peet vond ik het knap dat hij zonder al te veel problemen het tempo bij kon houden. Al met Zwijndrecht en Den Helder - Wateringen had hij mij reeds verbaasd, vandaag nog meer. Goeie poeier Peet (zoals sommige mensen zeggen)
Nadat ik thuis gekomen was kon ik nog snel wat eten naar binnen werken, er moest nm nog gevoetbald worden. Daar bleken geen wissels voorradig zodat het gehele uur vol gemaakt werd. De volgende dag zouden de benen zingen, wist ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten