4 kleine negertjes

Afgelopen woensdag meldde Ed zich af voor Zwijndrecht - Zwijndrecht - Zwijndrecht. Een bronchitis gooit roet in het eten. Vrijdag belt Piet op met het verhaal van de 4 kleine negertjes op het hek. Piet is ook niet fit, zodat er 2 negertjes overblijven: Peter & Martin.
Ik heb vrijdagavond een bruiloft, van collega Larry, waar ik wat spa en cola-light naar binnen klok en vroeg aftak. Voor 24u lig op bed, met de wekker op 5 uur. Nu was dat laatste waarschijnlijk niet nodig, gedurende de nacht wordt ik een aantal maal wakker. Zo ook om half 5 en 2 minuten voor 5. Op tijd ben ik dus uit bed. Alles is voorbereid, dus ik kan rustig een bordje Brinta wegstoppen. Als ik om 5u40 mijn fiets pak, hoor ik Peet al aankomen. Het derde negertje laat niet verstek gaan en we zijn dus op tijd weg naar Zwijndrecht. Een opkomende schijf blijkt de zon te zijn, over de weilanden ligt nog een wit pluizig deken. In het Lickebaetbos springen de konijnen voor de wielen weg. We zijn vast de eerste tweewielers deze ochtend. Zonder problemen komen we aan op het sportterrein bij Zwijndrecht. Koffie en startkaart worden gescoord. We zijn er klaar voor! Ik herken een medeschaker uit Vlaardingen. Rijdt Martijn ook? Nee, maar zijn vriendin wel. Ze rijdt de tocht ook uit, zonder echte problemen. Eenmaal onderweg blijkt het weer een stuk beter dan vorig jaar; zon en een zwak windje (NO3) bij 25 gr C. Onderweg herken ik delen van vorig jaar, maar ook van mijn alternatieve routes naar Breda. De tocht is weer uitstekend georganiseerd. Een auto voorop bij de voorrijders, motorpolitie, verkeersregelaar, bezem- en materiaalwagen, EHBO en tassenwagen. En natuurlijk de mannen en vrouwen van de Mol die rond het peleton zwerven om te kijken hoe de koppies er bij staan. Ook brengen ze evt lekrijders terug naar het peleton. Een pluim voor de organisatie! Het is niet voor niets dat dit de 30e editie was.
Onderweg bleken we goed mee te kunnen. Dit had ik ook wel verwacht met dik 4000 km in de benen. Voor Peter lag dit wat anders, zijn kilometers op de weg dit jaar zouden vandaag verdubbeld worden. Daarom ook knap hoe hij mee kon komen. Natuurlijk geplaagd door pijntjes, maar wie krijgt dit niet na zoveel uren in het zadel. Mijn nek en armen begonnen ook te protesteren in de loop van de dag. In België aangekomen werden we begeleid door de motermuizen van de politie. Deze jongens houden er duidelijk een andere manier van werken op na dan hun Nederlandse collegae; tegenliggers worden stil gezet en in de berm. De laatste kilometers naar Zwijndrecht B kregen we muzikale begeleiding van een drumband op de fiets! Ze schijnt de enige in haar soort te zijn. Leuk om mee te maken. Terug moesten we tegen de wind in, maar zoals gezegd viel die mee en we hoeven ook geen kopwerk te verrichten. Toch werden we wat stiller na een km of 200. Ik had het idee dat we wat meer met onszelf bezig waren op dat moment. Uiteindelijk werden de laatste kilometers weggetrapt en konden we weer aantikken in Zwijndrecht NL. Daar vergat ik te eten, wat mij later opbrak. Wel werd cola en koffie naar binnen gewerkt. Telefoontje naar Ed, het thuisfront en het ophalen van de aandenkens.
Eenmaal weer op de fiets, onderweg naar huis, weken we al snel af van de route van de heenweg. Peter wist echter een alternatieve route langs de zuidkant richting Beneluxtunnen. Een betere route dan door Rotterdam, dus deze ga ik vaker gebruiken. Bij Pernis werd ik echter misselijk en slap, een duidelijk geval van hongerklop. Op een bankje in het park werd nog een tweetal koeken naar binnen gewerkt. Peet doodde de tijd met een Zware van Nelle. Ne een paar km voelde ik de energie van de koeken komen. We pikten ons tempo van 26/27 km/u weer op en rond 21u 's avonds nam ik afscheid van Peet, die onwaarschijnlijk goed gereden heeft. (EPO?) Het tellertje bleef staan op 284 km in 25.2 km/u.
Volgende week Den Helder - Wateringen