Ed's verjaardag

Afgelopen maandag is fietsvrind Ed met zijn vriendinnetje nog even langs geweest om wat vet zoet Frans gebak aan te bieden. Waarschijnlijk vindt hij de Baksteen niet zwaar genoeg? Ed en Monique zijn op weg naar Nederland, en dat op de fiets. Knappe prestatie! Enfin, terug naar mijn fietsverhaal. Op Ed's verjaardag, en na een dikke anderhalve week rust op de vakantiestek [Die] was het tijd om de fiets te pakken. In de ochtend had ik tandwielen en ketting schoon gemaakt en geolied. 's middags was het dan zover, de Col de Rousset moest beklommen worden.
Het eerste deel, tot het dorpje Chamaloc vrij relaxed, en loopt naar het dorpje zelfs nog iets naar beneden. Daarna is het echter alleen nog maar omhoog, richting de Col. Hoewel de klim niet echt stijl is, zijn er geen echte rustpunten in de klim. Na een minuut of 15 klimmen voelde ik dan ook de hamstrings protesteren. Om 100+ kg (inclusief fiets) omhoog te slepen is het lichaam duidelijk niet gewend.
Door af en toe wat zwaarder te schakelen, en dan op de pedalen te gaan staan, neemt de druk op de hamstrings af waardoor het beter vol te houden is. Een half uur later is de pijn verdwenen. Schakelt de hersenen dit gevoel uit, of went het lichaam aan de inspanning?
Hoe het ook zij, ik heb een ritme te pakken. Zodra het ritme er is, weet je dat je de top gaat halen, zeker als er geen gekke steile stukken in voor komen. Gedurende de klim wordt het hoe langer hoe kouder, en het begint zelfs even te regenen. Toch gutst het zweet langs mijn lijf. De hartslagmeter komt niet onder de 160 slagen/minuut. Een nadeel van langzaam klimmen is dat vliegen je bij kunnen houden, gelukkig heb ik daar niet al te lang last van. Het uitzicht wordt hoe langer hoe fraaier, maar ook besef ik dat je niet te snel de haarspelden in moet duiken in de afdaling. Er gaapt een aardig gat naar beneden... Na 1.41 minuten ben ik eindelijk boven. Ik geniet van het uitzicht en slik een Hollandse koek weg. Na een bidonwissel stort ik mij naar beneden. Nou ja, storten, ik ben nogal een angsthaas en de max snelheid in de afdaling blijkt uiteindelijk 53.1 km/u te zijn.
Van lieverlee loopt de temperatuur op (van de remmen en velgen ook, vermoed ik) en na ong 25 minuten ben ik weer in het dorp Chamaloc. Vandaar naar de camping toe, op zoek naar een lekkere douche. Er zijn 43.8 km afgelegd in 18.2 km/u. De gemiddelde hartslag bedroeg 140, max 171, er werden 3148 kcal verbrand. De foto is vanaf de top gemaakt.