Mont Ventoux II

Bij deze een fraaie tekening van Bram, gemaakt op de camping te Tulette. En ook nog het plaatje van de rit, geregistreerd door de Garmin Etrex Legend GPS.

Zomeravondschaak

Traditiegetrouw houdt C.H.E.S.S. een zomeravondtoernooi. Elke avond worden er 3 partijen gespeeld van 30 min p.p.p.p. Door dit snelle tempo zijn de partijen vaak heel leuk, er wordt wat gewaagder gespeeld dan normaal. Niet door mij, ik speel altijd gewaagd :-)
In de eerste ronde mocht ik aantreden tegen Jan van Elburg, onze gewaardeerde voorzitter. Jan kreeg snel het beste van het spel. Tegen de tijd dat ik zat te zweten in een superslechte stelling bood hij coulant remise aan. Dat kon ik niet weigeren! Half puntje binnen. In ronde 2 was Klaas de Ruyter mijn tegenstander. Met wit kon ik een Frans vleugelgambietje op het bord toveren. Een jaar of wat geleden had ik met dit wapen reeds van Klaas gewonnen. Vanavond ging het zeer snel, een miniatuur van 13 zetten:

1. e4 e6 2. Nf3 d5 3. e5 c5 4. b4 cxb4 5. a3 bxa3 6. Bxa3 Bxa3 7. Nxa3 a6 8. Nb5 Ne7 9. Nd6+ Kf8 10. Ng5 Qc7 11. Ngxf7 Rg8 12. Ng5


h6 13. Nh7# 1-0

De laatste ronde mocht ik tegen Internationaal Meester John van Baarle. John moest nodig naar de WC. Dat was mooi voor mij, in een grappig potje offerde ik een stuk in de opening om uiteindelijk naar remise af te wikkelen. 2 uit 3 is een aardige start, zeker gezien de tegenstand.

1. e4 e5 2. Nf3 Nf6 3. Nxe5 d6 4. Nxf7 Kxf7 5. Nc3 Be7 6. d4 Rf8 7. Bc4+ Be6 8. Bxe6+ Kxe6 9. O-O Kf7 10. f4 Kg8 11. Be3 d5 12. e5 Ne4 13. Nxe4 dxe4 14. Qg4 Qd5 15. f5 Nd7 16. c3



Er dreigt Lh6 en evt f6 en Tf4. John besluit het stuk terug te geven.
Nxe5 17. dxe5 Qxe5 18. Bd4 Bc5 19. Bxc5 Qxc5+ 20. Kh1 Qe5 21. f6 Rxf6 22. Rxf6 Qxf6 23. Qxe4 Rf8 remise op voorstel van zwart.

Ouwenelen met Ed

Sinds donderdagavond laat zijn we weer in Nederland, en 1912 meter hoogte lijkt al weer ver weg. Vanochtend doe ik een kort rondje met Ed. Ik moet vanaf moment 1 kond doen van mijn klim op de Kale Berg. Dit doe ik graag, en in geuren en kleuren schets ik hoe ik af heb moeten zien, mezelf hervond, en uiteindelijk sprintend de berg bedwong. Mijn verhaal duurde 35 km welke in 26 km/u afgelegd werden.



De Baksteen laat zijn Bidon achter bij het monument van Tom Simpson

De Buuf temt Ventoux!

De laatste week van ons verblijf in Tulette krijgen we eindelijk buren op de camping. De buurvrouw, Noor, is hardloopster en ook niet vies van een stukkie fietsen. Een dag na de baksteen gaat zij in vergelijkbare tijd van Bedoin naar boven. Een zeer knappe prestatie en reden genoeg om gezamenlijk vereeuwigd te worden. Noor met haar Gazelle Primavera, de Baksteen met zijn Gazelle Tirreno.

Mont Ventoux

Half zeven 's ochtends gaat het alarm van mijn horloge af. Ik draai mij nog één keer om.... Kwart over 7 schrik ik wakker! Het gezin wordt in beweging gezet want pa moet de Mont Ventoux op. En hoe vroeger hoe beter!
Zenuwachtig drentel ik over de camping. Tandjes poetsen, plasje doen. Eenmaal in de auto kom ik tot rust. Met muziek van Godsmack op de achtergrond gluur ik naar mijn Gazelle Tirreno, wiens schaduw net zo hard als de auto rijdt. Het duurt wel even voor we in Bedoin zijn, dus ik probeer te ontspannen. Ik hoop een knappe tijd neer te zetten waar mijn fietsvriendjes zich op stuk zullen bijten. Aan de binnenkant van mijn oogjes zie ik mij gelijk een Mayo de berg opracen. Een tijd van rond de twee uur zou aardig zijn, liefst nog sneller. Al mijmerend rijden we Bedoin in, en de hartslag gaat van lieverlee weer omhoog.
De fiets wordt in gereedheid gebracht, en na wat knuffels zet ik alle tellertjes, op de harslagmeter na, op 0 en vertrek om iets na half 10 vanaf de fontein. Het eerste stuk is meer vals plat dan klim dus ideaal om warm te draaien. De snelheid is hier nog hoger dan 20 km per uur. Snel valt dit terug als ik na een km of 6,7 in het bos terecht kom en echt moet gaan klimmen. In tegenstelling tot mijn voornemen moet ik naar mijn laatste kransje... Rond km 8 krijg ik het echt zwaar. Ik kan mijn warmte niet kwijt en de harslag loopt op richting 180. Opgeven lijkt hier een strak plan. Ik voel mij heel zielig en heb spijt dat ik aan deze opgave begonnen ben. Allerlei excuses om te stoppen spoken door mijn hoofd, en stiekem hoop ik op materiaalpech. Uiteindelijk besluit ik even halt te houden. Na zo'n 1,5 minuut stap ik weer op en voel mij een stuk beter. Die 5000+ trainingskilometers dit jaar zijn toch zeker wel voldoende om een klim van 22 km te halen? En ik kan de kids toch niet teleurstellen? Deze staan langs de route mij aan te moedigen en helpen bij het wisselen der bidons.
Ik klim nu op karakter verder, de snelheid varieert tussen de 6 tot 10 km per uur. Een scherpe tijd maken laat ik varen en overleven is het devies. Steeds ga ik verzitten en leg de handen anders aan het stuur. Verbaasd merk ik dat trekken aan het stuur een halve Wheelie oplevert. Op de stukken waar het echt langzaam gaat, ga ik op de pedalen staan. Als mijn voet naar beneden gaat verplaatst mijn fiets zich een halve wielomtrek. Heel even lijk ik stil te staan tot de andere voet naar beneden gaat om de wielomtrek te vervolmaken. Hier lijk ik met horten en stoten omhoog te gaan. Meter voor meter trekt aan mij voorbij en langzaam kruipt de afstandteller naar de 16 km. Hier weet ik, is het Chalet Reynard, en daar zal ik even rusten. Na de eerste rust heb ik dit niet meer gedaan, bang dat ik ben dat de frequentie alleen maar zal toenemen. Ik kom boven de 1000 meter en voel dat het wat frisser wordt, dat is in mijn voordeel! Langzaam maar zeker voel ik mij beter. Niet dat dit betekent dat ik sneller ga fietsen, maar het afzien wordt minder. De begroeing vermindert en dat betekent dat de top nadert.
Bij het Chalet aangekomen stop ik een banaan naar binnen en leeg een bidon. Na een minuut of 5 ga ik voor de laatste 6 km. Wonderwel gaat het eerste stuk soepel en brutaal schakel ik op. De snelheid komt boven de 10 en ik begin zelfs om mij heen te kijken! De Baksteen fietst tussen de wolken! De berg is hier kaal, het uitzicht waanzinnig. In de verte lachen de Alpen mij toe. Naar boven glurend ontwaar ik het Observatorium, ofwel de top. Dat lijkt nog steeds erg ver weg.
Als ik een bocht rond krijg ik opeens een vette klim en een vette wind in de snufferd. Ik zie hier mensen lopen in plaats van fietsen. "Dat gaat mij niet gebeuren!" denk ik, en ga op mijn ligstuurtje liggen. Dit moet vast geen gezicht zijn met een snelheid van 7 km per uur. Maar van de fiets hoef ik niet. Langs het monument van Simpson breng ik een groet en rij door. Ik kijk nu naar de kont van een Amerikaan. Deze jongen ga ik pakken voel ik, en in het laatste stijle stuk naar de top ga ik sprinten om met een snelheid van 15 km per uur over de meet te komen. De Amerikaan verbijsterd achterlatend.
Ik ben boven en uithijgend over mijn stuur besluit ik dit soort gekkigheid nooit meer te doen. Wat was mij dit tegengevallen.... Lilian neemt een mooie foto bij het hoogtebord, en ik probeer fietsvrind Ed te bellen. Geen gehoor, een SMSje dan maar. Ik rij naar beneden om mijn oude bidon bij Tommy achter te laten. Tijdens de afdaling naar Chalet Reynard krijg ik flinke klappen van de wind. Bij het Chalet gaat de Tirreno weer op de auto. Zij heeft haar werk gedaan. Mijn belofte dit nooit meer te doen ben ik weer vergeten als ik Lilian uitleg dat ik de volgende keer 15 kilo minder naar boven wil slepen. Kortom de praatjes zijn terug!
De cijfers:
De Baksteen is onderweg 2u 33m 50s Zuivere rijtijd is 2u 26m
Gemiddelde snelheid bedraagt 8 km per uur.
Gewicht Baksteen: 95 kg
Gewicht Tirreno: 12 kg



De Baksteen en Tirreno vieren feest

Brede banden

Dit maal rij ik mijn rondje met Peter. Ook deze jonge Zeeuw heeft zich voorgenomen de Mt Ventoux te beklimmen. En wel op de brede banden van een nagelnieuwe Giant Tourer. De brede banden weerhouden hem niet om als eerste aan te tikken op de Col Le Debát. We rijden "Rondje Mart en France" gezellig keuvelent, en passant wat klimmetjes meenemend. Ik laat hem ook de steile klim in St Roman nog even zien zodat ie deze nog eens zelf kan trainen. Hoewel Peet de Ventoux gaat beklimmen als ik al weer in Nederland zit, gaat het deze jonge hond vast en zeker lukken. Als ik nieuws van hem ontvang zal ik dit mijn trouwe lezertjes niet onthouden.
Er werden 35 km afgelegd. Ter lering ende vermaak heb ik uit de GPS data ook het hoogteprofiel geextraheerd. Zie plaatje 2.

Meer dan 20% ?

Ik besluit vandaag het rondje aan te passen. Als het goed is moet je bij St Roman ook naar boven kunnen, en waarschijlijk zijn dit meer hoogtemeters dan de Debát (251).
Ik zoek in het dorpje de weg naar boven. Als ik één der zijstraten ingluur zie ik een zeer steil weggetje naar boven. Ja hoor, die moet ik hebben. Ik schakel naar het kleinste blad voor, en grootste achter en draai 180 graden. Het klimmetje is zeer lastig, een smal straatje met goot in het midden. Geschat stijgingspercentage > 20%.
Gelukkig is dit maar kort. Wel wacht mij de langste klim tot nu toe, en volgens de GPS is de top op 340 meter. Een nieuw record voor de Baksteen! Het uitzicht boven is zeer fraai. En bij dat uitzicht hoort ook de top van de Ventoux die mij gemeen toelacht.... Ik daal af naar Rasteau, rij naar Roix, Buisson, St Roman en pak nog 1x Le Debát. Onderhand mijn eigen bergje, zeg maar :-)
Ik leg 37 km af in 23 km/uur.

Rondje Mart en France?

's Ochtends doe ik het rondje van de 10e nog eens over. Bij de klim op de Col Le Debát zie ik twee renners langzaam naar boven kruipen. Onbesuisd ga ik er overheen, de mannen ver achter mij latend, denk ik.... De schaduw van één der renners hangt tegen mijn achterwiel. Heb ik weer.... Natuurlijk ben ik al leeg en deze betere klimmer passeert mij zonder problemen. "Il fait chaud" oid spuugt hij er bij het passeren uit. Ik kan er nog net een "Oui!" uit persen, maar heb eigenlijk elke ml lucht nodig om omhoog te komen. Na ong 500 meter maakt hij rechtomkeer. Misschien naar zijn maatje? Ik kom ze niet meer tegen, en maak het rondje Mart en France af 40 km in 23 km/u

Baksteen's eerste bergje

Eindelijk is het zo ver. Ik kan mij eindelijk zetten tot een stukje fietsen. Na bestudering van de kaart heb ik wat klimmetjes geplot op de Garmin. Als ik op de fiets spring voelt het gelijk goed. Raar dat ik dat een week uitgesteld heb.. Het waait behoorlijk (Mistral) kracht 5 a 6 schat ik. Via wat slechte asfaltweggetjes dwars door de wijnvelden kom ik uiteindelijk op de D75 en steek de Aigues over. Op de kruising bij St Roman de Malegarde ga ik rechtsaf richting Cairanne. Op de kaart had ik hier een kronkelweg gezien, en jawel ik moet er aan geloven. Baksteen's eerste klim! Langzaam maar zeker rond ik de haarspelden. Eerst nog in een tempo rond de 20 maar snel zakt dit tot net boven de 10. Het binnenblad doet geduldig haar werk. Uiteindelijk komt het bordje van het hoogste punt. De Baksteen heeft de Col Le Débat bedwongen en mag 251 mtr als hoogste punt aantekenen.
De afdaling zet ik voorzichtig in, ik ben geen held en de weg is mij onbekend. Cairanne wordt bereikt, en naar later blijkt is dit toch wel een heel mooi dorpje.
Van Cairanne naar Rasteau is een lang recht end, nou ja recht... Vals plat krijgt een heel andere betekenis hier. Af en toe lijk je te dalen, maar benen spreken dit tegen. Ook het omgekeerde is het geval. De NO wind speelt mij hier ook parten. Rustig pedalerend bereik ik Rasteau en vervolg naar Roaix. Van Roaix komt een klim welke ik op het binnenblad neem, niet al te heftig dus maar wel een 270 meter. De afdaling gaat lekker hard (voor mijn begrippen) en via de D20 en D94 rij ik richting Tulette. De 35 km werden in 21 km/u afgelegd.

De Kale Berg 1

Na 5 dagen wat niksen rond de tent besluiten we deze dag de Mont Ventoux te beklimmen. Met de Ford Focus :-)
We rijden naar Bedoin, aan de voet van de Ventoux. De weg naar Bedoin is ook allerminst vlak. Daar aangekomen gaat het naar boven. Over het verse asfalt rijden diverse fietsers richting het observatorium boven op de berg. Alhoewel het met de steilheid mee lijkt te vallen, is de klim wel erg lang, 22 km. Een 6 km onder de top stoppen we bij Chalet Reynard om daar een lunch te gebruiken. Vervolgens rijden we het laatste stuk naar boven, door het kale landschap. Daar is het zeer winderig en koud (op de top is het zo'n 15 tot 20 graden koeler dan beneden). Onderweg zien we vele renners, sommige lijken stil te staan, anderen lopen zelfs... Na het knippen van wat foto's vertekken we weer.

Vakantie

De Baksteen vertrekt vannacht met gezin richting Frankrijk. Tirreno gaat mee, dus de fietstavonturen gaan door. De Mnt. Ventoux als belangrijkste uitdaging....
Misschien is er een internetcafe in de buurt, anders moeten de trouwe lezertjes wachten tot eind deze maand.