Zwijndrecht

Vanochtend om 5u34 schuurden de eerste zonnestralen langs mijn slaapkamer. 6 minuten later ging Baksteen's wekker. Na het wegwerken van een grote bak Brinta (wie is hier niet groot mee geworden?) en het aantrekken van mijn vacuumpak vertrok ik richting Ed.
Die liep al zenuwachtig rond te springen, was iets later uit zijn bedje gerold. Na een bak koffie reden we, in de Peugeot, richting Zwijndrecht. Aldaar bleek, volgens mijn stempelkaart, mijn naam Ed Evers II te zijn geworden. Hmmm... Die stempelkaart bleek loos, nergens kon ik een stempel scoren en ook een aandenken aan deze monstertocht zou ontbreken.
Om 8 uur vertrok het peleton richting België, weggeschoten door de burgervader van Zwijndrecht. Goed geregeld met voorrijders, motoragenten, materiaalwagens en zelfs een EHBO wagen reden we DROOG naar het zuiden. In een gezapig tempo van rond de 30 km/u (27 km/u gem) bereikten we na 75 km het eerste rustpunt, een pannekoekenhuis in Roosendaal. Ed had aanspraak met wat Helderse renners, wat mij te tijd gaf wat door het peleton te dwalen en van de omgeving te genieten. Vervolgens reden we België binnen, waar een 7-tal motoren ons dwars door Antwerpen begeleidden, uitermate cool! Na 120 km tikten we aan in Zwijndrecht (B). Daar werd weer wat warms naar binnen geduwd en om kwart voor 2 reden we terug naar Nederland. Maar het weer was ietwat vochtiger geworden, met een miezer pedaleerden de 140 renners naar een nog nattere toekomst. Nat kwamen we aan bij de laaste pleisterplaats voor Zwijndrecht. Er zaten nu 170 km in de benen, en er waren er nog een slordige 50 te gaan. Genoemde pleisterplaats draaide oldies uit de 60-ies en was dito ingericht. Het personeel had waarschijnlijk ook in die periode gepiekt. (Maar voldeed nog 100% voor een goede bediening! Geen kwaad woord daarover.)
De laatste kilometers werden volbracht in een vette regen. Net voor de Moerdijkbrug reed ik lek. Een geluk bij een ongeluk was dat de materiaalwagen nog één wiel had. Dit werd gewisseld en met wat voorrijders jakkerden we naar voren, op zoek naar het doorrijdende peleton. Dit jakkeren duurde ongeveer 6 kilometer, en met 200 kilomter in de benen viel dat niet mee. Rond half 7 rolden we Zwijndrecht binnen, en na een warme douche vertrokken Ed en Baksteen huiswaarts. Opvallend fris schoof de laatste aan een bord pasta. De 225 kilometer werden in een gemiddelde van 26 km per uur afgelegd.