Eerst reed het kleine peleton naar de Hoek, om vervolgens de Stormvloedkering te beklimmen. Baksteen en Magneet hadden teveel oog voor elkaar waardoor Peter er met de bolletjestrui vandoor ging. Volgens Peet zou dit een sterretjestrui moeten zijn, die zweefden nm voor zijn ogen bij aankomst op de top.
De Rode Punaise, aardig hersteld van het schuren van het aangezicht aan het asfalt, begon aan het einde van de Waterweg tempo te rijden. Dat belooft nog wat voor de toekomst!
Van lieverlee ging het richting Vlaardingen en Schiedam. Richting Kandelaar verrichte Ed (De Magneet) nuttig kopwerk. De Baksteen spaarde zich voor de dingen die zouden komen. Eenmaal voor de wind ging het richting Maasland. Reeds bij Delft sprong Ed voor de eerste maal weg, met een snelheid van 50 in het uur. De Baksteen reageerde alert en kon deze moedige poging pareren. Ed zou nog enkle keren proberen weg te springen, maar met hetzelfde resultaat. Peter kwam steeds weer bij, maar de Punaise moest hier afhaken. Toen de bocht naar de Herenlaan gerond werd, maakte het drietal overblijvers zich op voor de sprint. Peet trok aan, Baksteen in zijn wiel en de Magneet daar weer achter. Toen de Baksteen aanzette deed de Magneet zijn naam eer aan en bleef keurig plakken. Sterker nog, in de volle sprint hoorde ik zijn rammelbak, ook wel MetGazelle genoemd, van zeer dichtbij. Gelukkig kon ik hem weer achter mij houden. Gevuld met adrenaline reden we de laatste honderden meters naar het werk. De 60,4 km werden in 31,0 km/u afgelegd. Max snelheid was 54,2 km/u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten