Het peleton pakt mooie septemberdag

Op deze fraaie dag verzamelden Ed, Ed, Peet, Marcel en De Baksteen voor een sportuurtje. Rond 4 uur reden we naar Schipluiden in een gezapig tempo. Edster was net hersteld van een bronchitus, en de Baksteen voelde zich flauw (oorzaak Sonja Bakker..). Er stond een aardig windje; Z4 al hadden wij het idee dat de wind altijd tegen was. De brug bij Schipluiden (zie foto) werd verrassend door Marcel als eerste beklommen. Bij Delft ging het tempo wat omhoog, en Marcel, op de Mountainbike, kreeg het zwaar. Peter en Ed waren sterk, vooral Peter was vaak op kop te vinden. Peter sprintte ook mee op het viaduct, de Baksteen opsluitend, om als eerste aan te tikken. Toen de Waterweg bereikt werd, begon het wat onrustig te worden in het peleton. Peter begon opeens dik 40 op kop te rijden, iets wat hij nooit doet. Op het laatste stuk Waterweg gooide ik de lont in het kruidvat en vanaf dat moment werd er door Edster en mij gedemareerd. Uiteindelijk bleven Ed en ik over voor de klim op de Stormvloedkering, hoewel Peter al weer genaderd was op een 20-tal meter. Ik moest de klim aan Edster laten. Marcel, die wat achterop geraakt was, sloofde zich uit door 2x naar boven te klimmen. Alles kwam aan op de eindsprint op de Herenlaan. Piet was helaas niet van de partij, bang voor een confrontatie met de Baksteen had hij snel een dienstreis richting Den Helder in de agenda gezet. Het zou dus een sprint zonder de Rode Punaise worden. Eenmaal op de Herenlaan reed Peter door, ik in zijn zog en rechtsachter mij Edster. Liet ik mij vorige keer opsluiten, ditmaal lette ik beter op. Terwijl Ed naar links schoof passeerde ik Peter en ging vol op de pedalen. Tirreno begon te stijgeren onder het geweld van mijn benen maar bleef recht sporen. De smaak der overwinning was weer zoet! Met enkele fietslengtes bleef ik Ed voor. Ondanks Sonja Bakker! De 51.1 km werden in 29.0 km/u afgelegd.
Opvallend was het sterke rijden van Peter en Ed (Jerommeke), en het doorzettingsvermogen van Marcel die toch maar knap meereed op zijn dikke banden. Ook opvallend was het sterke rijden van Ed die door zijn ziekte gelukkig niet teveel in hoefde te leveren.
Op weg naar huis werd door Ed en mij nog even een stop bij de wielerbaan gemaakt alwaar Ruud's zoontje Rutger zijn rondjes draaide. Een fantastisch gezicht. Hebben we de nieuwe tourwinnaar 2026 aan het werk gezien?