Na werktijd werd onder een zonnetje en koude wind een ommetje naar huis gemaakt. Fietsvrind en collega Ed had zich bij dit ommetje aangesloten en gezamenlijk reden we richting de Kandelaar. We begonnen rustig, dit was ook de intentie van de tocht, maar van lieverlee werd er harder en harder gereden. Klinkt bekend? Gelukkig niet zo hard als vorige week, maar hard genoeg! De Baksteen zat op zijn Schicht II en kon de jonge MetGazelle van Ed goed bijhouden. Kop over kop ging het richting viaduct over de A20. Net na een haakse bocht zette ik aan om snelheid te maken. PING! hoorde ik, en wist gelijk wat er aan de hand was. "Het kransje?" vroeg Ed. "Nee een spaak." antwoorde ik teleurgesteld. Ed's gezicht vertoonde direct een grimas als was hij net wakker geschrokken uit een natte droom. "Dus dat betekent dat ik gewonnen heb?" vroeg hij, terwijl het ouwemannenkwijl langs zijn linkermondhoek naar beneden droop en ik achter zijn bril zijn rechterooglid zag trekken van spanning. "Tuurlijk!" antwoorde ik, bang voor zijn reactie als ik dit zou ontkennen. In een gezapig tempo werd de tocht vervolgd.
De 29 km/u gemiddeld die op de teller stonden liepen van lieverlee terug naar een dikke 28 gemiddeld bij thuiskomst. Er werden 32 km afgelegd.
De BaksteenOnder een plaatje van de kwijlebal aka De Helderse Magneet.
Let u op de vermoeide gelaatsuitdrukking na het rijden van een pleziertochtje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten