Stukkie fietsen

Om kwart voor 6 verzamelen Ed, Peter en Baksteen zich in de Mauritsstraat. Even later zetten we koers naar Zwijndrecht. Vandaag vindt de jaarlijkse tocht van Zwijndrecht (ZH) naar Zwijndrecht (B) en terug plaats. Dit zijn voor ons niet voldoende kilometers, en derhalve fietsen we naar Zwijndrecht toe, en na de tocht, weer naar huis. Het is druilerig weer, met een miezer rijden we richting het zuidoosten. Er staat nauwelijks wind, en in een laag tempo laten we onze onderdanen opwarmen. De route naar Zwijndrecht is voor een groot deel mijn favo-route naar Papendrecht. Dat betekent veel asfalt met weinig verkeer. Na anderhalf uur kunnen we aan de koffie, en zijn we ingeschreven voor de tocht. Zowel Peet, Ed als ik hebben de tocht eerder gereden. We rijden achter een aantal voorrijders van de Mol die de teller rond de 27 km/u vastzetten, gevolgd door een peleton van ong 270 man. Tot de Belgische grens worden we begeleid door een motoragent, verkeersleider, bezemwagen en een wagen vooruit. Echt leuk wordt het wanneer we België binnen rijden. Er komen dan een stuk of 6 Zwaantjes bij die er duidelijk een andere rijstijl op na houden als de Hollandse motormuizen. In volle vaart zeilen ze voorbij om Antwerpen plat te leggen zodat wij vrije doorgang hebben. Iets wat je je in Nederland niet voor kunt stellen. We hebben er dan een km of 100 en een pitsstop opzitten. Naast het weer, wat niet echt mooi wordt, verloopt de tocht voorspoedig. Ik ben tevreden over mijn nieuwe Ultima broekje, speciaal voor de lange afstand. In Zwijndrecht (B) kunnen we ons laven. We eten krentenbollen, broodje ham en een hele dunne soep. Mijn erwtensoep is nagenoeg helder, ongeveer het tegensgetelde van wat mijn lieve moedertje maakt. Daar blijft de pollepel gewoon in staan. Natuurlijk moet er ook meer koffie in het lijf. Met voldoende energie in het lijf gaat het richting huis. We hebben windje mee, er staat een zuidenwind kracht 3 a 4. Toch hebben we oponthoud als er een renner op zijn plaat gaat in de Waaslandertunnel. Met een ambulance wordt hij afgevoerd. Gelukkig is hij er later in Zwijndrecht weer bij, wel met een flink verband om zijn hoofd.
Even later gaat er nog een renner onderuit. Hij kan echter weer meefietsen, met een kapotte knie en slap linkerhandje. Ed en ik grappen dat hij teveel naar de billen van een welgevormde renster heeft lopen gluren die een stukkie voor hem reed. Niet dat we hem ongelijk geven, ook de deficiente ogen van de Baksteen en Edster onderscheiden nog net dit moois. We moeten nog een km of 50 en we beginnen te grappen en te grollen en hebben dikke pret over onze puberale humor. Dan zijn we terug in Zwijndrecht, er worden nog koffie en cola en koeken naar binnen geduwd, en gedrieën aanvaarden we de terugtocht. Met een klein ommetje, ik laat Ed en Peet het schooltje zien waar Winkelman de capitualtie van het nederlandse leger heeft getekend in mei 1940.
Dan gaat het in tempo naar huis. Je in een peleton verstoppen de hele dag heeft voordelen, maar ook nadelen. Het is remmen en aanzetten en de kruissnelheid ligt laag. Nu we de vrije hand hebben wordt er 30+ gekoerst. Tot Peter aangeeft dat 30 ook een mooie snelheid is. Met deze kruissnelheid zijn we ook snel weer thuis. Een verschil met vorig jaar, toen moest Peet mij zowat voortduwen het laatste stukkie. Nu bruis ik nog van energie. Als Ed het laatste stukkie vals wegspringt, kan ik nog 40 km/u rijden. Een aanbod om nog even naar de Hoek te rijden sla ik af. De 300 volmaken hoeft niet echt van mij. Er staan er 286.5 km op de teller. De gemiddelde snelheid is 26 km/u. We nemen afscheid van elkaar op de Julianalaan. Thuis wacht de warme douche.