Dit verhaal ontving ik enige tijd geleden van Peter:
Even mijn beleving van de Mt Ventoux, 28-07-2005
's Morgens om 8 ging de wekker. Zenuwachtig stap ik uit mijn tentje, wetende dat vandaag de grote dag is aangebroken. Na 19 jaar eindelijk de Mt Ventoux op! De voorbereiding was slopend... Op een dag 6 keer achter elkaar de Col Le Debát (maar 250 meter ofzo) op en afgereden. Verder nog goed geluisterd naar de verhalen van Martin (mijn fietsmaatje van de camping die daarvoor de Mt Ventoux al had beklommen) en mijn vader (10 jaar geleden ook al met de fiets naar boven geweest, en deze keer de meesterknecht:-). Martin had nog Isostar (sportdrank) over, en dat kon ik wel goed gebruiken op de weg naar boven. Op de heenweg heb ik ongeveer een halve liter water gedronken, en ik was nog nooit zo stil geweest. Toen uiteindelijk de Mt Ventoux wel heel dicht bij kwam, kwamen de zenuwen ook naar boven. Zoekend naar hét fonteintje in Bedoin kwamen we erachter dat we niet de enigen waren die vandaag de Ventoux gingen beklimmen. We reden door om iets verderop bij een supermarkt te stoppen, om samen met andere wielrenners de fietsen van de auto te halen, en te beginnen. Na nog een broodje te hebben gegeten, en mezelf helemaal volgegooid met water, begonnen mijn vader en ik aan de klim.
Het eerste gedeelte had wel wat weg van een fietstochtje. Onderweg een beetje praten. Soms leek het wel of het een beetje omlaag ging. Na toch een poosje vals plat te hebben gereden moesten we er aan geloven. Het bos kwam in zicht. De eerst haarspeldbochten werden genomen. Steeds wachtte ik op een haarspeldbocht die ik vorig jaar had gezien. In een brede bocht stijg je een meter of 5, en de binnenbocht loopt meer dan 70 graden omhoog(als je die neemt val je achterover met je fiets). Voor ons probeerde iemand die binnenbocht te pakken, afstappen was het gevolg. Vooruitgestuwd door (onbekende) mensen aan de kant die ons toeriepen, en het inhalen van anderen ging ik steeds geleidelijker omhoog.
Langzaam aan begon de hele klim mij toch op te breken. Ik sport niet zo vaak, laat staan dat ik meer dan één uur achter elkaar inspanning lever. Terwijl ik in het bos reed ging ik toch steeds meer punten herkennen, en ik wist ook dat Reynard niet ver was. Als ik bij Reynard kwam zou ik niet meer stoppen, want dat had ik al afgesproken. Het leek me geweldig om over het kale landschap naar boven te rijden. Maar bij het bordje "Mt Ventoux 6 kilometer" (iets voorbij Reynard) begint alles toch wel te kraken. Ik zit steeds meer aan mijn stuur te trekken, en de voorvering draait overuren. De zon brandt al een poos in mijn nek, dus ik heb de kraag van mijn shirt omhoog getrokken en mijn pet staat achterstevoren. Het is wel geen gezicht, maar het is voor het gemak. 3 kilometer voor de top wordt het even zwart voor de ogen. Ik duik bijna in de berm maar weet nog net mijn stuur recht te trekken. Vanaf dat moment is het meter voor meter omhoog proberen te komen. Af en toe maak ik een flinke slinger. Als er even een auto naast me kom rijden, zie ik mezelf in de ruit en weet dat het niet al te lang meer moet duren. Bij het monument van Simpson krijg ik even kippenvel. Ik zie het al voor de 4e keer, maar als je er zo langs fietst, heeft het wel wat. Bij het monument staan wat mensen die even roepen: "kom op, je bent er bijna". Ik droeg een oranje voetbalshirt, dus de Nederlanders kenden mij wel:-) De laatste kilometer viel wel mee. Het is het steilste gedeelte van de hele klim, maar doordat je weet dat je er bijna bent wil je niet meer stoppen. Toegeschreeuwd door mijn moeder en broertje langs de kant, en mijn vader die voor me fietst, haalde ik toch de finish. Weliswaar niet binnen de onderweg "gemaakte" tijd, maar dat vond ik toen niet erg (mijn richttijd vooraf was binnen de 2.30. Toen ik zonder te stoppen door bleef reden is dat bijgesteld tot 2 uur). Na een eindsprint, die toch behoorlijk tegenviel, kwam ik na 2 uur en 5 minuten over de "finish". Onderweg riep ik nog wel dat ik dit nooit meer zou doen. Maar de drang is wel groot om de volgende keer onder de 2 uur te rijden. Maar eerst maar eens trainen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten