Zenuwachtig drentel ik over de camping. Tandjes poetsen, plasje doen. Eenmaal in de auto kom ik tot rust. Met muziek van Godsmack op de achtergrond gluur ik naar mijn Gazelle Tirreno, wiens schaduw net zo hard als de auto rijdt. Het duurt wel even voor we in Bedoin zijn, dus ik probeer te ontspannen. Ik hoop een knappe tijd neer te zetten waar mijn fietsvriendjes zich op stuk zullen bijten. Aan de binnenkant van mijn oogjes zie ik mij gelijk een Mayo de berg opracen. Een tijd van rond de twee uur zou aardig zijn, liefst nog sneller. Al mijmerend rijden we Bedoin in, en de hartslag gaat van lieverlee weer omhoog.
De fiets wordt in gereedheid gebracht, en na wat knuffels zet ik alle tellertjes, op de harslagmeter na, op 0 en vertrek om iets na half 10 vanaf de fontein. Het eerste stuk is meer vals plat dan klim dus ideaal om warm te draaien. De snelheid is hier nog hoger dan 20 km per uur. Snel valt dit terug als ik na een km of 6,7 in het bos terecht kom en echt moet gaan klimmen. In tegenstelling tot mijn voornemen moet ik naar mijn laatste kransje... Rond km 8 krijg ik het echt zwaar. Ik kan mijn warmte niet kwijt en de harslag loopt op richting 180. Opgeven lijkt hier een strak plan. Ik voel mij heel zielig en heb spijt dat ik aan deze opgave begonnen ben. Allerlei excuses om te stoppen spoken door mijn hoofd, en stiekem hoop ik op materiaalpech. Uiteindelijk besluit ik even halt te houden. Na zo'n 1,5 minuut stap ik weer op en voel mij een stuk beter. Die 5000+ trainingskilometers dit jaar zijn toch zeker wel voldoende om een klim van 22 km te halen? En ik kan de kids toch niet teleurstellen? Deze staan langs de route mij aan te moedigen en helpen bij het wisselen der bidons.
Ik klim nu op karakter verder, de snelheid varieert tussen de 6 tot 10 km per uur. Een scherpe tijd maken laat ik varen en overleven is het devies. Steeds ga ik verzitten en leg de handen anders aan het stuur. Verbaasd merk ik dat trekken aan het stuur een halve Wheelie oplevert. Op de stukken waar het echt langzaam gaat, ga ik op de pedalen staan. Als mijn voet naar beneden gaat verplaatst mijn fiets zich een halve wielomtrek. Heel even lijk ik stil te staan tot de andere voet naar beneden gaat om de wielomtrek te vervolmaken. Hier lijk ik met horten en stoten omhoog te gaan. Meter voor meter trekt aan mij voorbij en langzaam kruipt de afstandteller naar de 16 km. Hier weet ik, is het Chalet Reynard, en daar zal ik even rusten. Na de eerste rust heb ik dit niet meer gedaan, bang dat ik ben dat de frequentie alleen maar zal toenemen. Ik kom boven de 1000 meter en voel dat het wat frisser wordt, dat is in mijn voordeel! Langzaam maar zeker voel ik mij beter. Niet dat dit betekent dat ik sneller ga fietsen, maar het afzien wordt minder. De begroeing vermindert en dat betekent dat de top nadert.
Bij het Chalet aangekomen stop ik een banaan naar binnen en leeg een bidon. Na een minuut of 5 ga ik voor de laatste 6 km. Wonderwel gaat het eerste stuk soepel en brutaal schakel ik op. De snelheid komt boven de 10 en ik begin zelfs om mij heen te kijken! De Baksteen fietst tussen de wolken! De berg is hier kaal, het uitzicht waanzinnig. In de verte lachen de Alpen mij toe. Naar boven glurend ontwaar ik het Observatorium, ofwel de top. Dat lijkt nog steeds erg ver weg.
Als ik een bocht rond krijg ik opeens een vette klim en een vette wind in de snufferd. Ik zie hier mensen lopen in plaats van fietsen. "Dat gaat mij niet gebeuren!" denk ik, en ga op mijn ligstuurtje liggen. Dit moet vast geen gezicht zijn met een snelheid van 7 km per uur. Maar van de fiets hoef ik niet. Langs het monument van Simpson breng ik een groet en rij door. Ik kijk nu naar de kont van een Amerikaan. Deze jongen ga ik pakken voel ik, en in het laatste stijle stuk naar de top ga ik sprinten om met een snelheid van 15 km per uur over de meet te komen. De Amerikaan verbijsterd achterlatend.
Ik ben boven en uithijgend over mijn stuur besluit ik dit soort gekkigheid nooit meer te doen. Wat was mij dit tegengevallen.... Lilian neemt een mooie foto bij het hoogtebord, en ik probeer fietsvrind Ed te bellen. Geen gehoor, een SMSje dan maar. Ik rij naar beneden om mijn oude bidon bij Tommy achter te laten. Tijdens de afdaling naar Chalet Reynard krijg ik flinke klappen van de wind. Bij het Chalet gaat de Tirreno weer op de auto. Zij heeft haar werk gedaan. Mijn belofte dit nooit meer te doen ben ik weer vergeten als ik Lilian uitleg dat ik de volgende keer 15 kilo minder naar boven wil slepen. Kortom de praatjes zijn terug!
De cijfers:
De Baksteen is onderweg 2u 33m 50s Zuivere rijtijd is 2u 26m
Gemiddelde snelheid bedraagt 8 km per uur.
Gewicht Baksteen: 95 kg
Gewicht Tirreno: 12 kg
De Baksteen en Tirreno vieren feest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten