In 2001 reden Ed en ik onze eerste 200+ km tocht, naar het middelpunt van Nederland. Toen nog op onze Batavus sportfietsjes. Op mijn voorstel om dit nog eens te herhalen werd gretig ingegaan, ook door Peter. Zo doende reden we om 8 uur richting onze eerste landmark:
Het laagste punt van Nederland. Peter had zijn camera meegenomen opdat we voor het nageslacht de bewijsvoering kunnen leveren. Het weer was fraai, niet te veel wind, niet te warm en droog. De rit ging door naar de
Pyramide van Austerlitz. Hier zijn we een aantal jaar geleden ook geweest, en dit ligt nagenoeg op de route. Ed gaat in het mulle zand onderuit en plet zijn 'isostar-gelletje' zodat hij met een zeer zoete rug de rest van de dag rondreed. Bij de Pyramide propten we wat voedsel en koffie naar binnen. Eenmaal weer opgestapt protesteerden de benen, maar na enige tijd hervonden de spieren hun ritme. De volgende stop was Het Kadastraal middelpunt van Nederland, de
Onze Lieve Vrouwe toren te Amersfoort. De gids voorzag ons (graties) van allerlei informatie over het verleden van de toren. Heel gaaf om daar langs te hobbelen. De tocht ging vervolgens naar Putten, naar het
Zwaartepunt van Nederland. Dit hebben we helaas nooit gezien door ietwat rabberig plotwerk van een der fietsvrienden wiens naam ik niet zal noemen! Zijn naam begint overigens met een E en eindigt op dEvers... We zijn in ieder geval in de buurt geweest zullen we maar denken :-) Vlak bij het middelpunt werd weer gerust, na veel koffie werd besloten om Hotel De Wereld te Wageningen te laten schieten. Het zou anders te laat worden. Nadat we de (nieuwe)
kei van het middelpunt hadden aanschouwd, konden we huiswaarts gaan. We hadden de hele dag aardig boven de 30km/u gekoerst, maar nu kwam daar de klad in. Na een km of 200 worden de beentjes toch moe.. Bij
Wijk bij Duurstede werd een maaltijd genuttigd, en werd het ons duidelijk dat het toch verstandiger was geweest om verlichting mee te nemen. Ook kregen we nog een aardig buitje te verwerken, even na Gorinchem. Vanaf Papendrecht was het gesneden koek voor de Baksteen, en in het donker ging het richting Rotterdam. Daar weken we van Baksteen's vaste route af en kwamen op een stuiterweg richting Marconiplein terecht. Ed zat al een tijdje moeilijk, en nu moest Peter ook passen. Bij mij bleef deze ellende gelukkig uit waardoor ik
man van de dag werd. Zo voelde het overigens niet trouwens :-) Bijna thuis rij ik zowat het fietspad af de sloot in, vermoeidheid en slecht zicht maken dat ik niet helemaal scherp ben. Gelukkig wel scherp genoeg om op het fietspad te blijven. Na 316 km komen we thuis aan. Gemiddeld staat er 26,5 km/u op de teller.
Zodra de foto's digitaal ontwikkeld zijn zal ik deze plaatsen.
Het gewicht wil maar moeilijk omlaag, en de Alpen komen hoe langer hoe dichter in de buurt. Nog twee weken en ik moet er aan geloven. Mogelijk is EPO een optie? Zal ik in mijn nadagen naar dit wondermiddel grijpen? Doping is toch vaak iets wat tussen de oren zit en ik besluit tot een rigoureuze ingreep; het haar moet er af! Schoonzus haalt de tondeuse tevoorschijn en alras vallen Baksteen's lokken op de vloer. Na een minuut of 20 is het leed geleden, het bolletje is nagenoeg kaal. Een uurtje later spring ik op de fiets. Als Rasmussen schiet ik over het asfalt! Dit had ik dus nodig. Alpe d'Huez ik kom er aan!
